دنیا ، دنیا ، دنیا

یک روز می آییم

و فردایی بازگشت مارا به خاک سر می دهند

و اذان الله و اکبر  باز شنیده می شود ...

از نگاهی دیگر ولی این بار از آن من است

و بدان که تنها خداوندست جاوید کمال

و ما رهگذران جاویدانیم .

به راستی عمر ما ؟

سر آغاز بازگشت دوباره ما کی ندایش به گوش می رسد ؟

ثانیه ای بعد ؟

ساعتی بعد ؟

 روزی بعد ؟

... و یا آنکه دیروز به همنشین قدیمی خود - خاک - پیوست ;  من بوده ام ...

چرا به خود نمی آیم خدایا ؟

.... که روزی این سرنوشت است که مرا به دامن خاک می سپرد نه تصمیم من

آیا برای مرگ آماده ام ...

.

خدایا افسوس را آخرین توشه ام مکن ...

.